அத்தியாயம்….21
வேணியிடம் தன் கைய் பேசி கொடுத்து விட்டு தன் வீட்டுக்கு வந்த உதயேந்திரனை கீர்த்தியின் சோர்ந்த முகமே வரவேற்றது. “என் குட்டிம்மா ஏன் ரொம்ப டல்லா இருக்கா…” என்று கீர்த்தியின் கழுத்து பகுதியை தொட்டு பார்த்த வாறே உதயேந்திரன் கேட்டதற்க்கு,
கீர்த்தி தன் மாமனின் கையை விலக்கி விட்ட வாறே… “நான் நல்லா தான் இருக்கேன்.” என்று சொன்ன கீர்த்தியின் விட்டேத்தியான பேச்சில் உதயேந்திரன் முகத்தில் யோசனையில் ஆழ்ந்தது.
“என்ன குட்டிம்மா அம்மா நியபகமா…?”
“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல.”
எப்போதும் வார்த்தைக்கை வார்த்தை, மாமா… மாம்ஸ்… என்று கூப்பிடும் கீர்த்தியின் இன்றைய பேச்சில், தவறு இந்த பேச்சில் ஒரு தடவை மூட மாமா என்று அழைக்காது யாரிடமே பேசுவது போல் பேசிய கீர்த்தியின் பேச்சில் ஏதோ சரியில்லை என்ற சந்தேகம் உதயேந்திரனுக்கு எழுந்தது.
கீர்த்தியின் பக்கத்தில் அமர்ந்த உதயேந்திரன்… “வீட்டுக்கு யாராவது வந்தாங்கலா…?”
ஒரு சமயம் தான் இல்லாத போது தந்தையோ...அக்காவோ வந்து இருப்பார்கலோ...வந்தவர்கள் இவளிடன் மனம் புண்படும் படி ஏதாவது பேசி இருப்பார்கலோ என்று நினைத்து தான் உதயேந்திரன் அவ்வாறு கேட்டது.
“இங்கு யார் வரப்போறங்க. நாங்க என்ன முறையா வந்த பிள்ளைங்கலா...எங்கல தேடி வருவதற்க்கு.” கீர்த்தியின் இந்த பதிலில் உதயேந்திரன் ஆடி தான் போய் விட்டான்.
“என்ன கீர்த்தி என்ன பேச்சு இது. முறை முறை தவறி என்று பெரிய மனிஷி மாதிரி பேசிட்டு இருக்க. வயசுக்கு தகுந்த மாதிரி பேசு.”
இது வரை கீர்த்தியை இப்படி அதட்டி பேசியது கிடையாது. முதன் முதலில் அவளின் பேச்சில் கோபம் கொண்டு அதட்டி பேசினான்.
“பெரிய மனுஷங்க பெரிய மனசா நடந்துட்டு இருந்தா நான் ஏன் இப்படி பேச போறேன். பெரியவங்க என்ன என்னவோ செய்துடுறாங்க. அதற்க்கு பலியாக நாங்கதான் ஆகிடுறோம்.” என்று கோபமாக சொன்னவள்.
பின்… “என்னை யாருக்கும் பிடிக்கல. ” என்ற வார்த்தையை சொல்லும் போது, கீர்த்திக்கு அழுகை வந்தாலும், அழுகையை அடக்கிக் கொண்டு பேசியதால் அவள் குரல் மாறுபாட்டால் அவள் அழுகிறாள் என்று உதயேந்திரனுக்கு உணர்த்தியது.
கீர்த்தியை தன் தோளில் சாய்த்துக் கொண்ட உதயேந்திரன்… “யாருக்கு உன்னை பிடிக்கல...எல்லோருக்கும் உன்னை பிடிக்கும்டா...நீ நம்ம வீட்டு இளவரசி. உன்னை போய் பிடிக்காம போகுமா…?சொல்.” என்று சொல்லி கீர்த்தியை உதயேந்திரன் சமாதானபடித்திக் கொண்டு இருந்தாலும், என்ன நடந்து இருக்கும் என்ற யோசனையும் அவன் மனதில் ஓடிக் கொண்டு தான் இருந்தது.
உதயேந்திரனை அதிகம் யோசிக்க விடாது கீர்த்தி அவன் தோளில் இருந்து முகத்தை எடுத்தவள் அவன் நெஞ்சி பகுதியில் கை வைத்து விட்டு…
“உங்களுக்கும் என்னை பிடிக்கல.”
கீர்த்தி அந்த பிடிக்கல என்று சொல்லும் போதே கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு இருந்த அழுகை அவளின் கட்டுப்பாட்டை இழந்து அவள் கண்ணில் கண்ணீர் பெருக்கெடுக்க…
“என்னை உங்க வாய் தான் சும்மா இளவரசின்னு பேசிட்டு இருக்கு. ஆனா உங்க மனசு அந்த அக்காவை தான் நம்ம வீட்டு இளவரசியா நினச்சிட்டு இருக்கு.” என்ற கீர்த்தியின் வார்த்தையில் உதயேந்திரன் ஷாக் அடித்தது போல் கீர்த்தியை பார்த்தான்.
‘இவள் யாரை சொல்கிறாள்…? வேணியையா…? இவள் வேணியை நினைத்து இப்படி சொல்லி இருந்தால்.
தவறு ஆச்சே...பெரியவர்கள் தான் ஏதேதோ செய்து விட்டார்கள். சின்னவர்கள் பரவாயில்லை பெரிய மனதுடன் நடந்துக் கொள்கிறார்கள் என்று பார்த்தான். என்ன இது…? புது பிரச்சனை.’ இதை நினைத்து உதயேந்திரனுக்கு கவலை கூடியது.
“நீ யாரைடா சொல்ற…?” அவள் தலை மீது கை வைக்க போன உதயேந்திரனுக்கு தன் தலை கோத இடம் கொடுக்காது கொஞ்சம் தள்ளி அமர்ந்துக் கொண்ட கீர்த்தி.
“நான் யாரை அக்கான்னு சொல்றேன்னு உங்களுக்கு நல்லா தெரியும். வேணிக்காவை தான் சொல்றேன். உங்களுக்கு அவங்கல ரொம்ப பிடிக்கும். எனக்கும் தான் அவங்கல ரொம்ப பிடிக்கும்.” என்று சொன்னவள் ..
உதயேந்திரனை பார்த்து… “எனக்கும் அவங்கல ரொம்ப பிடிக்கும் தானே மாமா.”
கீர்த்திக்கு உதயேந்திரன் மீது இருந்த மனத்தாங்கள் போய் விட்டதா…? இல்லை தன் மாமா தன் வருத்தத்தை போக்கி விடுவார் என்ற நம்பிக்கையா…. கீர்த்தி உதயேந்திரனை தன்னால் மாமா என்று அழைத்திருந்தாள்.
“ஆமா உனக்கு உன் வேணி அக்காவை ரொம்ப ரொம்ப பிடிக்கும். இப்போ யார் இல்லேன்னு சொன்னா…?”
கீர்த்தி தள்ளி அமர்ந்தாலும், அவள் அருகில் அமர்ந்த உதயேந்திரன் அவள் கை பற்றிய வாறே பேசினான்.
மாமனின் கைய்பிடியில் இருந்த தன் கையை விடுவிக்க முயன்ற வாறே… “எனக்கு தான் அவங்கல எல்லாம் பிடிக்குது. என்னை அவங்க யாருக்கும் பிடிக்கல.” என்ற கீர்த்தியின் பேச்சில்..
“வேணியை பார்த்தியா…?” என்று கீர்த்தியிடம் கேட்டாலும், இருக்காதே கிருஷ்ணா இன்று அலுவலகத்தை விட்டு எங்கேயும் போகவில்லையே சந்தேகத்துடன் தான் உதயேந்திரன் கேட்டான்.
அவன் எதிர் பார்த்தது போல் … “வேணி அக்காவை பார்க்கல. பவித்ரன் அத்தானை பார்த்தேன்.” என்ற கீர்த்தியின் பேச்சில், கீர்த்தியை பிடித்து இருந்த உதயேந்திரனின் கை தன்னால் தளர்ந்தது.
“அத்தானா…?” உதயேந்திரன் அதிர்ச்சியோடு கேட்டான்.
“ஆமாம் மாமா. பவித்ரன் அத்தான் தான். என் மாமா வேணி அக்காவுக்கும் மாமா ஆனால், வேணிக்கா அத்தான் எனக்கும் அத்தான் தானே…?” கீர்த்தியின் கேள்விக்கு பதில் சொல்ல உதய் தடுமாறித்தான் போனான்.
“ஆனா உங்க மாதிரி பவி அத்தான் இல்ல மாமா. நீங்க எப்படி வேணிக்கா மேல ஆசையா இருக்கிங்க. ஆனா பவி அத்தான் என் மேல அப்படி ஆசை எல்லாம் இல்ல மாமா. அதுவும் இல்லாம பவி அத்தானுக்கு என்னை பிடிக்கல. அவள தான் ரொம்ப பிடிச்சி இருக்கு. நான் அழகா இல்லையா அத்தான்.
வேணிக்கா மாதிரி நான் அழகு இல்ல. அதை ஒத்துக்குறேன். ஆனா அந்த காயத்ரியோட நான் எதில் குறஞ்சி போயிட்டேன். அவ முன்னாடி என்ன அசிங்கப்படுத்தி பேசுறதுக்கு…” எகிறிக் கொண்டு பேசியவள்.
தொடர்ந்து… “பவி அத்தான் என்னை திட்டுனது கூட பரவாயில்ல மாமா. ஆனா அந்த காயத்ரி எதிரில் திட்டியது தான் ரொம்ப ஷேமா போயிடுச்சி.”
கீர்த்தியின் பேச்சில் காலை தானே இவளை வயதுக்கு முதர்ச்சியா நடந்துக்குற என்று பெருமை பட்டேன். ஆனால் இப்போது என்ன இது போல் பேசுகிறாள்.
அழகு. இந்த வார்த்தை தான் இந்தியா வந்ததில் இருந்து அவன் காதில் விழும் வார்த்தை. இந்த அழகு தான் புனிதா அக்கா, சந்திரசேகர் மாமா, தன் அக்கா வாழ்க்கையில் விளையாடி தீர்த்து விட்டது என்றால்.
அதே வார்த்தை கீர்த்தி வாயில் இருந்தும் சொல்ல கேட்டதும், உதயேந்திரனின் பொறுமை பறந்தோட கீர்த்தியின் தோளைபற்றியவன்…
“இந்த அழகை விட மாட்டிங்கலா…? இந்த அழகால் தான் உன் அம்மா அவ வாழ்க்கையை கெடுத்துக் கொண்டது மட்டும் இல்லாம புனிதா அக்கா வாழ்க்கையும் சேர்த்து கெடுத்தாங்க. இப்போ நீயும் அந்த அழகை கட்டிட்டி அழு. சீ…” கடைசியில் பற்றி இருந்த அவள் தோளை விளக்கி அவளை விட்டு விலகியும் நின்றுக் கொண்டான்.
“வேணிக்கா அழகா இல்லாம்மா அசிங்கம்மா இருந்து இருந்தா நீங்க விரும்பி இருப்பிங்கலா…?”
விலகி திரும்பி நின்ற உதயேந்திரனின் முதுகை பார்த்த வாறே கேட்ட கீர்த்தியின் கேள்வியில் உதயேந்திரன் சட்டென்று திரும்பி கீர்த்தியை பார்த்தான்.
திரும்பவும்… “வேணிக்கா இவ்வளவு அழகா இருந்ததால் தானே அவங்க மேல உங்களுக்கு காதல் வந்தது.” முதலில் கேட்டதையே கொஞ்சம் மாற்றி கேட்டாள்.
தன் அக்கா மகள் கேள்விக்கு அதிர்ந்து போய் அவளை பார்த்திருந்தான் உதயேந்திரன். பதில் சொல்ல தெரியாது பார்க்கவில்லை. இந்த காலத்து பிள்ளைகளுக்கும் அழகு தான் பெரியதாக படுகிறதா…
அப்போ பவித்ரனின் அழகு தான் இவளுக்கு அவன் மேல் ஈர்ப்பு வர காரணமா...இவளிடம் என்ன சொன்னால் புரிந்துக் கொள்வாள்.
தன்னை அவள் குற்றம் சாட்டியதோடு அவள் எண்ணம் போகும் பாதையை நினைத்து தான் அவனுக்கு அச்சம் ஏற்பட்டது.
“கீர்த்தி உன் அக்கா அழகு தான் நான் இல்லேன்னு சொல்லலே. நான் அவள விரும்ப அழகு மட்டும் காரணம் இல்ல. ஏன்னா வேணியோட அழகான பெண்களை எல்லாம் நான் ஜெர்மனியில் பார்த்து இருக்கேன்.
அழகு பார்த்து இருந்தால் அவங்களில் ஒருவரை தான் நான் காதலித்து இருக்க வேண்டும். வேணியை கை பிடிக்க நிறைய பிரச்சனை இருக்கும் என்று தெரிந்தும் அவள் தான் எனக்குன்னு என் மனசு சொல்லுச்சி. அதான் அவளை விரும்ப காரணம்.” சின்ன பெண் என்றாலும் மிக தெளிவாக தன் காதலை உதயேந்திரன் கீர்த்தியிடம் விளக்கினான்.
“எனக்கும்…” என்று பேச வந்த கீர்த்தியின் பேச்சை இடைமறித்த உதயேந்திரன்…
“கீர்த்தி பவித்ரன் காயத்ரியை தான் விரும்புகிறான்.” கீர்த்தியை பேச விடாது உதயேந்திரன் பவித்ரனின் காதலை போட்டு உடைத்தான்.
“நீங்க பொய் சொல்றிங்க மாமா. நேற்று வரை வேணி அக்காவை கல்யாணம் செய்ய இருந்தவங்க.எப்படி காயத்ரியை விரும்பி இருக்க முடியும்.” கீர்த்தி கேட்டது சரியான கேள்வி தான்.
அதற்க்கு உண்டான பதிலும் உதயேந்திரனிடம் உள்ளது. ஆனால் இவளுக்கு எப்படி சொன்னால் புரிந்துக் கொள்வாள்…? மிகவும் பொருமையாக …
“நீ கேட்டது சரி தான் கீர்த்தி. நேற்று வரை வேணியை திருமணம் செய்ய தான் இருந்தான். வீட்டு பேச்சை தட்டாத மகன் அவன்.
அதனால் தான் மூணு வருசத்துக்கு முன் காயத்ரியை பார்த்து பிடிச்சி இருந்தாலும், வேணியையும், வீட்டையும் மனசுல நினச்சி அவன் காதலை அடுத்த கட்டத்துக்கு பவித்ரன் எடுத்திட்டு போகல.” என்று உதயேந்திரன் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே…
கீர்த்தி… “ஓ அது தான் உங்க லைன் க்ளியர் ஆகனும் என்று பவித்ரன் அத்தானோடு காயத்ரியை சேர்க்கும் படி செய்யிறிங்கலோ…” என்ற அவள் பேச்சில் உதயேந்திரன் அதிர்ந்து போய் அவளை பார்த்தான்.
“எனக்கு எல்லாம் தெரியும். இன்னைக்கு நானும் என் பிரன்சும் வண்டலூர் பூங்காவுக்கு தான் போய் இருந்தோம். அங்கே பவித்ரன் அத்தான் அந்த காயத்ரியோடு அதுவும் கை பிடிச்சி பேசிட்டு இருந்தார். அதை பார்த்து எனக்கு எப்படி இருந்தது தெரியுமா மாமா ….? அவ யார் என் அத்தான் கை பிடிக்க…?” என்று கோபமாக உரிமை குரல் எழுப்பிய கீர்த்தியின் குரல் பின் மெல்ல …
“என்னை அவங்களுக்கு பிடிக்காதா மாமா…?” என்று ஏக்கத்தோடு கேட்டவள்.
பின்… “வேணிக்கா எது சொன்னாலும் பவித்ரன் அத்தான் கேட்பார் தானே மாமா. நீங்க வேணிக்கா கிட்ட சொல்றிங்கலா...நான் ரொம்ப நல்ல பெண் என்று.”
வளர்ந்தும் வளராத அந்த இளம் குறுத்து அந்த வயதில் தனக்கு பிடித்த வேணிக்காவின் அத்தான் என்பதால் இந்த பிடித்தமா… அல்லது ஈர்ப்பால் வந்ததா… இல்லை அழகு அழகு என்று அதே பெரிய விசயமாக பேசுகிறார்களே அந்த அழகால் இந்த ஈர்ப்பு வந்ததா...உதயேந்திரனுக்கு தெரியவில்லை.
ஆனால் இதை வளர விட கூடாது என்று மட்டும் உதயேந்திரனுக்கு விளங்கியது.
“பேசலாம். தாரளமாய் பேசலாம். வேணி சொன்னா கண்டிப்பா பவித்ரன் கேட்பான்.” என்று சொல்லிக் கொண்டே உதயேந்திரன் கீர்த்தியின் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்த்தான். கீர்த்தியின் முகத்தில் தெரிந்த ஆர்வத்தை பார்த்து உதயேந்திரனுக்கு என்னவோ போல் ஆனது.
தன் அக்கா இரண்டாவது மனைவி என்று தெரிந்ததில் இருந்து… “தன் அக்காவுக்கு என்ன குறை இது போல் வாழ்க்கை அமைத்துக் கொள்ள…”
தன் அக்காவை நினைத்து அப்போது என்ன நினைத்தானோ, அதே தான் இப்போதும் தன் அக்கா மகளின் செயலை பார்த்து ‘இவளுக்கு என்ன குறை….?’ என்று நினைக்க தோன்றியது.
“வேணி சொல்லி பவித்ரன் உன்னை கல்யாணம் செய்தா ஒன்னு புனிதா அக்கா நிலை உனக்கு வரலாம். இல்லை உங்க அம்மா நிலை உனக்கு வரலாம்.” என்று உதயேந்தின் பேச பேச கீர்த்தியின் முகம் இருளடைய தன் மாமனை பார்த்திருந்தாள்.
கீர்த்தியின் கை பற்றி தன் அருகில் அமர்ந்த்திக் கொண்டவன்… “காதலிலும் சுய கவுரவம் தன் மானம் வேண்டும் குட்டிம்மா. பிடிச்சி திருமணம் செய்தா தான் திருமண வாழ்க்கையில் அவங்களுக்குள் ஏதாவது பிரச்சனை வந்தாலும், சுமுகமா பேசி தீர்த்துக் கொள்ள தோனும். ஒருவருக்குள் ஏதாவது குறை இருந்தாலும், அதை அவங்க பெரிது படுத்த மாட்டாங்க.
இதே பிடிக்காது கல்யாணம் செய்தா ஒரு சின்ன பிரச்சனை என்றாலும், அவங்க கோர்ட்டுக்கு போய் நிப்பாங்க. மத்தவங்க சின்ன குறைய கூட பூத கண்ணாடி வெச்சி பார்க்க தோனும்.
உங்க அப்பா புனிதா அக்காவை பிடிச்சி கல்யாணம் செய்து இருந்தா...உங்க அம்மா என்ன பேரழகி வந்திருந்தா கூட அவர் கவனம் வேறு எங்கும் சென்று இருக்காது.
அந்த பிடிக்காத திருமணம் தான். இடையில் உங்க அம்மா வரக்காரணம். இதோ நீ இப்படி உன்னையே தாழ்த்தி பேசவும் காரணம். வேணி பிரச்சனைக்கும் அந்த பிடிக்காத திருமணம் தான் காரணம்.”
***********************************************
உதயேந்திரன் தன் அக்கா மகளிடம் பேசிக் கொண்டு இருக்கும் அதே சமயத்தில் பவித்ரன் காயத்ரியின் கை பற்றியவாறு தன் தாத்தாவிடம் பேசிக் கொண்டு இருந்தான்.
பவித்ரனுக்கும், உதயேந்திரனுக்கும் உருவத்தில், குணத்தில், ஒழுக்கத்தில் மாறுபட்டு இருந்தாலும் எண்ணத்தில் ஒன்றாய் இருந்ததால் உதயேந்திரன் கீத்தியிடம் பேசிய அதே வார்த்தையை தான் தன் தாத்தாவிடம் உபயோகித்தான்.
“தாத்தா உங்க மகனிடம் புனிதா அத்தையை பிடித்து இருக்கா…?இல்லையா…? என்று கேட்காது. குறைந்த பட்சம் அவருக்கு யோசிக்க கூட அவகாசம் கொடுக்காது நீங்க உங்க விருப்பத்தை உங்க மகன் மேல் திணிச்சிங்க.”
இடையில் ஏதோ பேச வந்த நாரயணனை பேச விடாது… “அதுக்குன்னு அவர் செஞ்சது சரின்னு நான் சொல்ல வரல. அத்தை வாழ்க்கை கெட அவருக்கு எவ்வளவு பங்கு இருக்கோ… அதை விட அதிகப்பங்கு உங்களுக்கும் தான் இருக்கு. நீங்க இருவர் செஞ்ச தப்பால் பாதிக்கப்பட்டது என்னவோ அத்தையும், வேணியும் தான்.
அந்த தப்ப திரும்பவும் நம்ம குடும்பம் செய்யனுமா….? எனக்கும் வேணிக்கும் விருப்பம் இல்லாத இந்த திருமணத்தை செய்து வெச்சி...இன்னொரு புனிதா அத்தை, வேணி உருவாகனுமா…?”
காயத்ரியிடம் தன் காதலை ஒத்துக் கொண்ட பவித்ரன். தவறு தவறு ஒத்துக் கொள்ள வைத்த காயத்ரியை கைய்யோடு தன் வீட்டுக்கு அழைத்து பவித்ரன் “நான் இவளை தான் திருமணம் செய்துக் கொள்வேன். இவளை தான் எனக்கு பிடித்தும் இருக்கு.” என்று சொல்லி விட்டான்.
பவித்ரன் காயத்ரியை மூன்று வருடம் முன் தன் நண்பர்களோடு வண்டலூர் பூங்கா போன போது தான் பார்த்தான். பார்த்தது என்னவோ அரை மணி நேரம் தான்.
ஒவ்வொரு விலங்கின் முன்னும் நின்றுக் கொண்டு, அந்த விலங்குகள் செய்வது போல் இவளும் செய்து காட்டிக் கொண்டு இருந்தாள். அவளை பிடித்தது.
ஆனால் அந்த பிடித்தத்தை அடுத்த கட்டத்திற்க்கு கொண்டு செல்ல அவன் விரும்பவில்லை என்பதை விட… தன் குடும்ப சூழல் இடம் கொடுக்கவில்லை. இடம் கொடுக்காது என்று சொன்னால் சரியாக இருக்குமா…
பிடித்தம் என்பது அவள் இல்லாது தான் இல்லை என்ற காதல் எல்லாம் இல்லை. வேணி அவனுக்கு சிறுவயது முதலே பழக்கம். தொட்டு பேசியதில் இருந்து சிறுவயதில் அடுத்து அடுத்து படுத்து உறங்கி என்று, வேணியை ஒரு பெண் இல்லாது ஒரு நண்பனாய் பவித்ரன் நினைத்தான் என்றால் சரியாக இருக்கும்.
வீட்டில் திருமணம் பேச்சு நடந்த போது கூட வேணியோடு அது போல் ஒரு எண்ணம் பவித்ரனுக்கு தோன்றவில்லை. அவனே நினைப்பான் நான் பார்த்த பெண்களிலேயே வேணி தான் அழகு. ஏன் எனக்கு இவளிடம் அது போல் ஆசை வரவில்லை என்று.
பின் அவனே திருமணம் ஆனால் ஆசை வந்து விடும். அவனுக்கு அவனே இப்படி சொல்லிக் கொள்வான். ஆனால் காயத்ரி பார்த்த அன்று அவள் நினைவில் வந்தால் என்று சொல்ல முடியாது.
மூன்று நாள் கழித்து ஏனோ வண்டலூர் பூங்காவில் பார்த்த பெண்ணின் முகம் அவன் முன் தோன்றி தோன்றி மறைவது போல் ஒரு பிம்பம் அவனுக்கு தோன்றலாயிற்று.
அது தினம் தோறும் இல்லை என்றாலும், அவ்வபோது. அப்படி தான் ஒரு நாள் தன் ஆபிசின் பார்க்கிங் ஏரியாவில் தன் இரு சக்கர வண்டியை நிறுத்தி விட்டு மின்தூக்கியை நோக்கி செல்லும் போது தன் எதிரில் கையில் ஒரு பைலோடு வண்டலூர் பெண் வந்து கொண்டு இருப்பது போல் இருந்தது.
முதல்ல எல்லாம் ஒரு நிழலா தான் தெரிஞ்சா. இப்போ நிஜமா நேரில் வருவது போல் இருக்கு. பவித்ரா இப்படியே போனா சீக்கிரம் மென்டல் ஆஸ்பிட்டல் போக வேண்டியது தான்.
அவனுக்கு அவனே நினைத்துக் கொண்டு இருக்கும் போது தான் யாரோ… தன் எதிரில் நடந்து வந்த கற்பனை பிம்பத்துக்கு… “மிஸ் காயத்ரி இதை அப்பாவிடம் கொடுத்து விடுங்க.”
தன் ஆபிஸ் ப்யூன் கொண்டு வந்து கொடுத்ததை பார்த்து விட்டு இவ நம்ம ஆபிசுக்கா வந்துட்டு போறா… பெயர் காயத்ரி நல்லா தான் இருக்கு.
தன் இடத்துக்கு வந்து அமர்ந்த பவித்ரன், ஆபிஸ் ப்யூனை தேவையில்லாது கூப்பிடுவான்.
பின் எதையோ கேட்க வந்து வேறு ஒரு வேலை கொடுத்து செய் என்பான். மூன்று முறை இதே போல் நடக்க. அந்த ப்யூன்…
“சார் என் கிட்ட நீங்க ஏதாவது கேட்கனுமா…?இல்ல வேறு எந்த வேலையாவது ஆகனுமா…?” என்று கேட்டவன்..
பின் “வேலைன்னா இந்த பைலை எடுத்து கொடு. டீ கொண்டு வான்னு அப்படி பட்ட வேலை இல்ல சார். ஏன்னா நீங்க இது வரை என்னை அது போல் வேலை எல்லாம் ஏய்தவர் இல்ல. சொல்லுங்க சார்.” என்று அவர் வலியுறுத்தி கேட்ட பின்னும்…
பவித்ரன் தயங்கி தயங்கி தான்… “காலையில் பார்க்கிங் ஏரியாவில் ஒரு பென்ணிடன் பைலை கொடுத்திங்கலே...அந்த பெண் யார்…? இங்கு என்ன வேலையா வந்தா…?” என்று கேட்டான்.
காயத்ரி வந்து போனது காலையில். பவித்ரன் தயங்கி தயங்கி கேட்தோ மாலை. அந்த கம்பெனியின் ப்யூனாய் அனைவரின் ஏவலையும் செய்து முடிப்பவன்.
பவித்ரன் பெண் என்றதும். ‘இந்த சார் யாரை கேட்குறாரு.’ என்று யோசிக்கும் போது பவித்ரன் சொன்ன… “நீங்க கூட காய்த்ரின்னு அவங்கல கூப்பிட்டிங்க.” என்றூ சொன்னதும்..
சட்டென்று… “அட நம்ம வக்கீல் அய்யா பொண்ணு.” என்று சொன்னதும் பவித்ரனுக்கு பொங்கும் பாலில் தண்ணீர் தெளித்தது போல் ஆனது.
பவித்ரன் இந்த கம்பெனிக்கு வந்த ஒரு சில மாதத்திலேயே இந்த கம்பெனியின் லாயராய் ராஜசேகரை பார்த்து விட்டான். பார்த்ததுமே யார் என்று அவனுக்கு தெரிந்து விட்டது.
அவருக்கும் தன்னை தெரியும் என்பதை அவ்வளவு உயரத்தில் இருக்கும் அவர், சாதாரண ஒரு எம்பிலாய் ஆனா தன்னிடம் வலிய வந்து பேச முயன்றதிலேயே தெரிந்து விட்டது.
அவர் இங்கு வந்தாலே கூடிய மட்டும் அவன் அவரை விட்டு விலகியே இருப்பான். ஒரு நாள் சந்திராசேகரோடு, அதாவது வேணியின் அப்பாவும், தன் தாய் மாமனுமான சந்திரசேகரோடு கம்பெனிக்கு வந்ததுமே அவனுக்கு விசயம் விளங்கி விட்டது. ராஜசேகர் தன்னை பற்றி அவர் நண்பரிடம் சொல்லி விட்டார் என்று.
சந்திரசேகர் தன்னை பார்த்த கண்ணில் தெரிந்த மின்னலை பார்த்து ஒரு நிமிடம் பவித்ரனே… ‘இந்த மனிதனா தன் அத்தைக்கு துரோகம் இழைத்தது.’ என்று நினைக்கும் அளவுக்கு இருந்தது அவர் தன் மீது செலுத்திய அன்பு பார்வை.
தன்னிடம் பேச வந்த சந்திரசேகரை… “என் அத்தைக்கு துரோகம் செய்த யாரையும் பார்க்கவும் பேசவும் பிடிக்கவில்லை. என்னிடம் இனி பேச முயற்ச்சிக்காதிங்க. அப்படி முயற்ச்சித்தா நான் உங்க வயதையும் பார்க்க மாட்டேன். உங்க பதவியும் பார்க்க மாட்டேன்.
இது வரை பெரியவங்கல மரியாதை இல்லாது பேசினதும் இல்லை. நடத்தியதும் இல்லை. என் வீட்டு வளர்ப்பை கெடுக்கும் நிலைக்கு என்னை தள்ள மாட்டிங்கன்னு நினைக்கிறேன்.” என்று பவித்ரன் எந்த வித பூச்சும் இல்லாது சந்திரசேகரின் முகத்துக்கு நேராக பேசி விட்டான்.
அடுத்து அவர் போகும் போது பேசிய வார்த்தை… “கிருஷ்ணாவை பார்த்துக்க. நான் உனக்கு சொல்ல வேண்டியது இல்லை. நீயே பார்த்துப்ப.” என்று சொன்னதோடு போய் விட்டார்.
அப்போது கூட பவித்ரனுக்கு… “மகளை சொன்னவருக்கு மனைவியின் நினைவு கூட வரவில்லையோ…” என்று தான் நினைக்க தோன்றியது.
அந்த சம்பவதுக்கு பின் பவித்ரன் சந்திரசேகர், ராஜசேகர் இருவரையும் மறந்தே போனான் என்று தான் சொல்ல வேண்டும். அதனால் தான் வீட்டில் இவர்களை பார்த்ததை சொல்லவில்லை.
இப்போது தன் மனதை பாதித்த பெண் ராஜசேகரின் மகள் என்றதும், ஏதோ ரிதம் தப்பியது போல் இருந்தது. பின் அவனுக்கு அவனே சமாதானமும் படுத்திக் கொண்டான்.
அவள் ராஜசேகரின் மகளாய் இல்லாது வேறு யாரின் மகளாய் இருந்தால் மட்டும் அவளை திருமணம் செய்ய முடியுமா…?என்று அவன் மனது நினைத்த நொடி தன் மனது போகும் பாதையை நினைத்து அவனுகே அதிர்ச்சி உண்டாயிற்று.
என்ன இது…? நான் என்ன யோசித்து கொண்டு இருக்கேன். எனக்காக வேணி காத்துக் கொண்டு இருக்கா...தனக்காக வேணி இருக்கா… அவனுக்கு அவனே இதை பல முறை சொல்லிக் கொண்டான்.
இப்போது அதற்க்கு எந்த வித பிரயோசனமும் இல்லாது போயிற்று. வேணியின் மனது வேறு ஒருவன் இடம் பிடித்து விட்டான் என்று தெரிந்ததும், இனி தான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நினைக்கும் போது தான் காயத்ரி நினைவும் வந்தது.தன் விருப்பம் அவனுக்கு தெரியும். கொஞ்ச நாளாய் அவள் தன் பின் சுற்றுவதை சலிப்பு போல் அவன் காட்டிக் கொண்டாலும், அவன் உள்மனம் அதை ரசிக்கவே செய்தது.
இந்த தன் பின் சுற்றல் என்பது நிலையானதா…? இவளை நம்பி இதில் எந்த வகையில் இறங்குவது என்று இந்த ஒரு வாரமாய் நினைத்துக் கொண்டு இருக்கும் போது தான் பவித்ரன் காயத்ரி சந்திப்பு இன்று நடந்து முடிந்தது.
காயத்ரி தன்னை பார்த்தது முதல் அனைத்தும் சொல்ல கேட்டவனின் மனம் மகிழ தான் செய்தது. தன் மனதுக்கு பிடித்தவளை கரம் பிடிப்பதோடு,வேணியின் மீது பழி விழாது செய்ய என்ன செய்ய வேண்டுமோ அதை இதோ செய்து முடித்து விட்டான்.
என்ன இடையில் அந்த கீர்த்தி வந்து ….”என்னை பிடிக்கலையா…?” என்று கேட்டது தான் அவன் விரும்பதாக நிகழ்வாய் நடந்து முடிந்து விட்டது.
வேணியிடம் தன் கைய் பேசி கொடுத்து விட்டு தன் வீட்டுக்கு வந்த உதயேந்திரனை கீர்த்தியின் சோர்ந்த முகமே வரவேற்றது. “என் குட்டிம்மா ஏன் ரொம்ப டல்லா இருக்கா…” என்று கீர்த்தியின் கழுத்து பகுதியை தொட்டு பார்த்த வாறே உதயேந்திரன் கேட்டதற்க்கு,
கீர்த்தி தன் மாமனின் கையை விலக்கி விட்ட வாறே… “நான் நல்லா தான் இருக்கேன்.” என்று சொன்ன கீர்த்தியின் விட்டேத்தியான பேச்சில் உதயேந்திரன் முகத்தில் யோசனையில் ஆழ்ந்தது.
“என்ன குட்டிம்மா அம்மா நியபகமா…?”
“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல.”
எப்போதும் வார்த்தைக்கை வார்த்தை, மாமா… மாம்ஸ்… என்று கூப்பிடும் கீர்த்தியின் இன்றைய பேச்சில், தவறு இந்த பேச்சில் ஒரு தடவை மூட மாமா என்று அழைக்காது யாரிடமே பேசுவது போல் பேசிய கீர்த்தியின் பேச்சில் ஏதோ சரியில்லை என்ற சந்தேகம் உதயேந்திரனுக்கு எழுந்தது.
கீர்த்தியின் பக்கத்தில் அமர்ந்த உதயேந்திரன்… “வீட்டுக்கு யாராவது வந்தாங்கலா…?”
ஒரு சமயம் தான் இல்லாத போது தந்தையோ...அக்காவோ வந்து இருப்பார்கலோ...வந்தவர்கள் இவளிடன் மனம் புண்படும் படி ஏதாவது பேசி இருப்பார்கலோ என்று நினைத்து தான் உதயேந்திரன் அவ்வாறு கேட்டது.
“இங்கு யார் வரப்போறங்க. நாங்க என்ன முறையா வந்த பிள்ளைங்கலா...எங்கல தேடி வருவதற்க்கு.” கீர்த்தியின் இந்த பதிலில் உதயேந்திரன் ஆடி தான் போய் விட்டான்.
“என்ன கீர்த்தி என்ன பேச்சு இது. முறை முறை தவறி என்று பெரிய மனிஷி மாதிரி பேசிட்டு இருக்க. வயசுக்கு தகுந்த மாதிரி பேசு.”
இது வரை கீர்த்தியை இப்படி அதட்டி பேசியது கிடையாது. முதன் முதலில் அவளின் பேச்சில் கோபம் கொண்டு அதட்டி பேசினான்.
“பெரிய மனுஷங்க பெரிய மனசா நடந்துட்டு இருந்தா நான் ஏன் இப்படி பேச போறேன். பெரியவங்க என்ன என்னவோ செய்துடுறாங்க. அதற்க்கு பலியாக நாங்கதான் ஆகிடுறோம்.” என்று கோபமாக சொன்னவள்.
பின்… “என்னை யாருக்கும் பிடிக்கல. ” என்ற வார்த்தையை சொல்லும் போது, கீர்த்திக்கு அழுகை வந்தாலும், அழுகையை அடக்கிக் கொண்டு பேசியதால் அவள் குரல் மாறுபாட்டால் அவள் அழுகிறாள் என்று உதயேந்திரனுக்கு உணர்த்தியது.
கீர்த்தியை தன் தோளில் சாய்த்துக் கொண்ட உதயேந்திரன்… “யாருக்கு உன்னை பிடிக்கல...எல்லோருக்கும் உன்னை பிடிக்கும்டா...நீ நம்ம வீட்டு இளவரசி. உன்னை போய் பிடிக்காம போகுமா…?சொல்.” என்று சொல்லி கீர்த்தியை உதயேந்திரன் சமாதானபடித்திக் கொண்டு இருந்தாலும், என்ன நடந்து இருக்கும் என்ற யோசனையும் அவன் மனதில் ஓடிக் கொண்டு தான் இருந்தது.
உதயேந்திரனை அதிகம் யோசிக்க விடாது கீர்த்தி அவன் தோளில் இருந்து முகத்தை எடுத்தவள் அவன் நெஞ்சி பகுதியில் கை வைத்து விட்டு…
“உங்களுக்கும் என்னை பிடிக்கல.”
கீர்த்தி அந்த பிடிக்கல என்று சொல்லும் போதே கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு இருந்த அழுகை அவளின் கட்டுப்பாட்டை இழந்து அவள் கண்ணில் கண்ணீர் பெருக்கெடுக்க…
“என்னை உங்க வாய் தான் சும்மா இளவரசின்னு பேசிட்டு இருக்கு. ஆனா உங்க மனசு அந்த அக்காவை தான் நம்ம வீட்டு இளவரசியா நினச்சிட்டு இருக்கு.” என்ற கீர்த்தியின் வார்த்தையில் உதயேந்திரன் ஷாக் அடித்தது போல் கீர்த்தியை பார்த்தான்.
‘இவள் யாரை சொல்கிறாள்…? வேணியையா…? இவள் வேணியை நினைத்து இப்படி சொல்லி இருந்தால்.
தவறு ஆச்சே...பெரியவர்கள் தான் ஏதேதோ செய்து விட்டார்கள். சின்னவர்கள் பரவாயில்லை பெரிய மனதுடன் நடந்துக் கொள்கிறார்கள் என்று பார்த்தான். என்ன இது…? புது பிரச்சனை.’ இதை நினைத்து உதயேந்திரனுக்கு கவலை கூடியது.
“நீ யாரைடா சொல்ற…?” அவள் தலை மீது கை வைக்க போன உதயேந்திரனுக்கு தன் தலை கோத இடம் கொடுக்காது கொஞ்சம் தள்ளி அமர்ந்துக் கொண்ட கீர்த்தி.
“நான் யாரை அக்கான்னு சொல்றேன்னு உங்களுக்கு நல்லா தெரியும். வேணிக்காவை தான் சொல்றேன். உங்களுக்கு அவங்கல ரொம்ப பிடிக்கும். எனக்கும் தான் அவங்கல ரொம்ப பிடிக்கும்.” என்று சொன்னவள் ..
உதயேந்திரனை பார்த்து… “எனக்கும் அவங்கல ரொம்ப பிடிக்கும் தானே மாமா.”
கீர்த்திக்கு உதயேந்திரன் மீது இருந்த மனத்தாங்கள் போய் விட்டதா…? இல்லை தன் மாமா தன் வருத்தத்தை போக்கி விடுவார் என்ற நம்பிக்கையா…. கீர்த்தி உதயேந்திரனை தன்னால் மாமா என்று அழைத்திருந்தாள்.
“ஆமா உனக்கு உன் வேணி அக்காவை ரொம்ப ரொம்ப பிடிக்கும். இப்போ யார் இல்லேன்னு சொன்னா…?”
கீர்த்தி தள்ளி அமர்ந்தாலும், அவள் அருகில் அமர்ந்த உதயேந்திரன் அவள் கை பற்றிய வாறே பேசினான்.
மாமனின் கைய்பிடியில் இருந்த தன் கையை விடுவிக்க முயன்ற வாறே… “எனக்கு தான் அவங்கல எல்லாம் பிடிக்குது. என்னை அவங்க யாருக்கும் பிடிக்கல.” என்ற கீர்த்தியின் பேச்சில்..
“வேணியை பார்த்தியா…?” என்று கீர்த்தியிடம் கேட்டாலும், இருக்காதே கிருஷ்ணா இன்று அலுவலகத்தை விட்டு எங்கேயும் போகவில்லையே சந்தேகத்துடன் தான் உதயேந்திரன் கேட்டான்.
அவன் எதிர் பார்த்தது போல் … “வேணி அக்காவை பார்க்கல. பவித்ரன் அத்தானை பார்த்தேன்.” என்ற கீர்த்தியின் பேச்சில், கீர்த்தியை பிடித்து இருந்த உதயேந்திரனின் கை தன்னால் தளர்ந்தது.
“அத்தானா…?” உதயேந்திரன் அதிர்ச்சியோடு கேட்டான்.
“ஆமாம் மாமா. பவித்ரன் அத்தான் தான். என் மாமா வேணி அக்காவுக்கும் மாமா ஆனால், வேணிக்கா அத்தான் எனக்கும் அத்தான் தானே…?” கீர்த்தியின் கேள்விக்கு பதில் சொல்ல உதய் தடுமாறித்தான் போனான்.
“ஆனா உங்க மாதிரி பவி அத்தான் இல்ல மாமா. நீங்க எப்படி வேணிக்கா மேல ஆசையா இருக்கிங்க. ஆனா பவி அத்தான் என் மேல அப்படி ஆசை எல்லாம் இல்ல மாமா. அதுவும் இல்லாம பவி அத்தானுக்கு என்னை பிடிக்கல. அவள தான் ரொம்ப பிடிச்சி இருக்கு. நான் அழகா இல்லையா அத்தான்.
வேணிக்கா மாதிரி நான் அழகு இல்ல. அதை ஒத்துக்குறேன். ஆனா அந்த காயத்ரியோட நான் எதில் குறஞ்சி போயிட்டேன். அவ முன்னாடி என்ன அசிங்கப்படுத்தி பேசுறதுக்கு…” எகிறிக் கொண்டு பேசியவள்.
தொடர்ந்து… “பவி அத்தான் என்னை திட்டுனது கூட பரவாயில்ல மாமா. ஆனா அந்த காயத்ரி எதிரில் திட்டியது தான் ரொம்ப ஷேமா போயிடுச்சி.”
கீர்த்தியின் பேச்சில் காலை தானே இவளை வயதுக்கு முதர்ச்சியா நடந்துக்குற என்று பெருமை பட்டேன். ஆனால் இப்போது என்ன இது போல் பேசுகிறாள்.
அழகு. இந்த வார்த்தை தான் இந்தியா வந்ததில் இருந்து அவன் காதில் விழும் வார்த்தை. இந்த அழகு தான் புனிதா அக்கா, சந்திரசேகர் மாமா, தன் அக்கா வாழ்க்கையில் விளையாடி தீர்த்து விட்டது என்றால்.
அதே வார்த்தை கீர்த்தி வாயில் இருந்தும் சொல்ல கேட்டதும், உதயேந்திரனின் பொறுமை பறந்தோட கீர்த்தியின் தோளைபற்றியவன்…
“இந்த அழகை விட மாட்டிங்கலா…? இந்த அழகால் தான் உன் அம்மா அவ வாழ்க்கையை கெடுத்துக் கொண்டது மட்டும் இல்லாம புனிதா அக்கா வாழ்க்கையும் சேர்த்து கெடுத்தாங்க. இப்போ நீயும் அந்த அழகை கட்டிட்டி அழு. சீ…” கடைசியில் பற்றி இருந்த அவள் தோளை விளக்கி அவளை விட்டு விலகியும் நின்றுக் கொண்டான்.
“வேணிக்கா அழகா இல்லாம்மா அசிங்கம்மா இருந்து இருந்தா நீங்க விரும்பி இருப்பிங்கலா…?”
விலகி திரும்பி நின்ற உதயேந்திரனின் முதுகை பார்த்த வாறே கேட்ட கீர்த்தியின் கேள்வியில் உதயேந்திரன் சட்டென்று திரும்பி கீர்த்தியை பார்த்தான்.
திரும்பவும்… “வேணிக்கா இவ்வளவு அழகா இருந்ததால் தானே அவங்க மேல உங்களுக்கு காதல் வந்தது.” முதலில் கேட்டதையே கொஞ்சம் மாற்றி கேட்டாள்.
தன் அக்கா மகள் கேள்விக்கு அதிர்ந்து போய் அவளை பார்த்திருந்தான் உதயேந்திரன். பதில் சொல்ல தெரியாது பார்க்கவில்லை. இந்த காலத்து பிள்ளைகளுக்கும் அழகு தான் பெரியதாக படுகிறதா…
அப்போ பவித்ரனின் அழகு தான் இவளுக்கு அவன் மேல் ஈர்ப்பு வர காரணமா...இவளிடம் என்ன சொன்னால் புரிந்துக் கொள்வாள்.
தன்னை அவள் குற்றம் சாட்டியதோடு அவள் எண்ணம் போகும் பாதையை நினைத்து தான் அவனுக்கு அச்சம் ஏற்பட்டது.
“கீர்த்தி உன் அக்கா அழகு தான் நான் இல்லேன்னு சொல்லலே. நான் அவள விரும்ப அழகு மட்டும் காரணம் இல்ல. ஏன்னா வேணியோட அழகான பெண்களை எல்லாம் நான் ஜெர்மனியில் பார்த்து இருக்கேன்.
அழகு பார்த்து இருந்தால் அவங்களில் ஒருவரை தான் நான் காதலித்து இருக்க வேண்டும். வேணியை கை பிடிக்க நிறைய பிரச்சனை இருக்கும் என்று தெரிந்தும் அவள் தான் எனக்குன்னு என் மனசு சொல்லுச்சி. அதான் அவளை விரும்ப காரணம்.” சின்ன பெண் என்றாலும் மிக தெளிவாக தன் காதலை உதயேந்திரன் கீர்த்தியிடம் விளக்கினான்.
“எனக்கும்…” என்று பேச வந்த கீர்த்தியின் பேச்சை இடைமறித்த உதயேந்திரன்…
“கீர்த்தி பவித்ரன் காயத்ரியை தான் விரும்புகிறான்.” கீர்த்தியை பேச விடாது உதயேந்திரன் பவித்ரனின் காதலை போட்டு உடைத்தான்.
“நீங்க பொய் சொல்றிங்க மாமா. நேற்று வரை வேணி அக்காவை கல்யாணம் செய்ய இருந்தவங்க.எப்படி காயத்ரியை விரும்பி இருக்க முடியும்.” கீர்த்தி கேட்டது சரியான கேள்வி தான்.
அதற்க்கு உண்டான பதிலும் உதயேந்திரனிடம் உள்ளது. ஆனால் இவளுக்கு எப்படி சொன்னால் புரிந்துக் கொள்வாள்…? மிகவும் பொருமையாக …
“நீ கேட்டது சரி தான் கீர்த்தி. நேற்று வரை வேணியை திருமணம் செய்ய தான் இருந்தான். வீட்டு பேச்சை தட்டாத மகன் அவன்.
அதனால் தான் மூணு வருசத்துக்கு முன் காயத்ரியை பார்த்து பிடிச்சி இருந்தாலும், வேணியையும், வீட்டையும் மனசுல நினச்சி அவன் காதலை அடுத்த கட்டத்துக்கு பவித்ரன் எடுத்திட்டு போகல.” என்று உதயேந்திரன் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே…
கீர்த்தி… “ஓ அது தான் உங்க லைன் க்ளியர் ஆகனும் என்று பவித்ரன் அத்தானோடு காயத்ரியை சேர்க்கும் படி செய்யிறிங்கலோ…” என்ற அவள் பேச்சில் உதயேந்திரன் அதிர்ந்து போய் அவளை பார்த்தான்.
“எனக்கு எல்லாம் தெரியும். இன்னைக்கு நானும் என் பிரன்சும் வண்டலூர் பூங்காவுக்கு தான் போய் இருந்தோம். அங்கே பவித்ரன் அத்தான் அந்த காயத்ரியோடு அதுவும் கை பிடிச்சி பேசிட்டு இருந்தார். அதை பார்த்து எனக்கு எப்படி இருந்தது தெரியுமா மாமா ….? அவ யார் என் அத்தான் கை பிடிக்க…?” என்று கோபமாக உரிமை குரல் எழுப்பிய கீர்த்தியின் குரல் பின் மெல்ல …
“என்னை அவங்களுக்கு பிடிக்காதா மாமா…?” என்று ஏக்கத்தோடு கேட்டவள்.
பின்… “வேணிக்கா எது சொன்னாலும் பவித்ரன் அத்தான் கேட்பார் தானே மாமா. நீங்க வேணிக்கா கிட்ட சொல்றிங்கலா...நான் ரொம்ப நல்ல பெண் என்று.”
வளர்ந்தும் வளராத அந்த இளம் குறுத்து அந்த வயதில் தனக்கு பிடித்த வேணிக்காவின் அத்தான் என்பதால் இந்த பிடித்தமா… அல்லது ஈர்ப்பால் வந்ததா… இல்லை அழகு அழகு என்று அதே பெரிய விசயமாக பேசுகிறார்களே அந்த அழகால் இந்த ஈர்ப்பு வந்ததா...உதயேந்திரனுக்கு தெரியவில்லை.
ஆனால் இதை வளர விட கூடாது என்று மட்டும் உதயேந்திரனுக்கு விளங்கியது.
“பேசலாம். தாரளமாய் பேசலாம். வேணி சொன்னா கண்டிப்பா பவித்ரன் கேட்பான்.” என்று சொல்லிக் கொண்டே உதயேந்திரன் கீர்த்தியின் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்த்தான். கீர்த்தியின் முகத்தில் தெரிந்த ஆர்வத்தை பார்த்து உதயேந்திரனுக்கு என்னவோ போல் ஆனது.
தன் அக்கா இரண்டாவது மனைவி என்று தெரிந்ததில் இருந்து… “தன் அக்காவுக்கு என்ன குறை இது போல் வாழ்க்கை அமைத்துக் கொள்ள…”
தன் அக்காவை நினைத்து அப்போது என்ன நினைத்தானோ, அதே தான் இப்போதும் தன் அக்கா மகளின் செயலை பார்த்து ‘இவளுக்கு என்ன குறை….?’ என்று நினைக்க தோன்றியது.
“வேணி சொல்லி பவித்ரன் உன்னை கல்யாணம் செய்தா ஒன்னு புனிதா அக்கா நிலை உனக்கு வரலாம். இல்லை உங்க அம்மா நிலை உனக்கு வரலாம்.” என்று உதயேந்தின் பேச பேச கீர்த்தியின் முகம் இருளடைய தன் மாமனை பார்த்திருந்தாள்.
கீர்த்தியின் கை பற்றி தன் அருகில் அமர்ந்த்திக் கொண்டவன்… “காதலிலும் சுய கவுரவம் தன் மானம் வேண்டும் குட்டிம்மா. பிடிச்சி திருமணம் செய்தா தான் திருமண வாழ்க்கையில் அவங்களுக்குள் ஏதாவது பிரச்சனை வந்தாலும், சுமுகமா பேசி தீர்த்துக் கொள்ள தோனும். ஒருவருக்குள் ஏதாவது குறை இருந்தாலும், அதை அவங்க பெரிது படுத்த மாட்டாங்க.
இதே பிடிக்காது கல்யாணம் செய்தா ஒரு சின்ன பிரச்சனை என்றாலும், அவங்க கோர்ட்டுக்கு போய் நிப்பாங்க. மத்தவங்க சின்ன குறைய கூட பூத கண்ணாடி வெச்சி பார்க்க தோனும்.
உங்க அப்பா புனிதா அக்காவை பிடிச்சி கல்யாணம் செய்து இருந்தா...உங்க அம்மா என்ன பேரழகி வந்திருந்தா கூட அவர் கவனம் வேறு எங்கும் சென்று இருக்காது.
அந்த பிடிக்காத திருமணம் தான். இடையில் உங்க அம்மா வரக்காரணம். இதோ நீ இப்படி உன்னையே தாழ்த்தி பேசவும் காரணம். வேணி பிரச்சனைக்கும் அந்த பிடிக்காத திருமணம் தான் காரணம்.”
***********************************************
உதயேந்திரன் தன் அக்கா மகளிடம் பேசிக் கொண்டு இருக்கும் அதே சமயத்தில் பவித்ரன் காயத்ரியின் கை பற்றியவாறு தன் தாத்தாவிடம் பேசிக் கொண்டு இருந்தான்.
பவித்ரனுக்கும், உதயேந்திரனுக்கும் உருவத்தில், குணத்தில், ஒழுக்கத்தில் மாறுபட்டு இருந்தாலும் எண்ணத்தில் ஒன்றாய் இருந்ததால் உதயேந்திரன் கீத்தியிடம் பேசிய அதே வார்த்தையை தான் தன் தாத்தாவிடம் உபயோகித்தான்.
“தாத்தா உங்க மகனிடம் புனிதா அத்தையை பிடித்து இருக்கா…?இல்லையா…? என்று கேட்காது. குறைந்த பட்சம் அவருக்கு யோசிக்க கூட அவகாசம் கொடுக்காது நீங்க உங்க விருப்பத்தை உங்க மகன் மேல் திணிச்சிங்க.”
இடையில் ஏதோ பேச வந்த நாரயணனை பேச விடாது… “அதுக்குன்னு அவர் செஞ்சது சரின்னு நான் சொல்ல வரல. அத்தை வாழ்க்கை கெட அவருக்கு எவ்வளவு பங்கு இருக்கோ… அதை விட அதிகப்பங்கு உங்களுக்கும் தான் இருக்கு. நீங்க இருவர் செஞ்ச தப்பால் பாதிக்கப்பட்டது என்னவோ அத்தையும், வேணியும் தான்.
அந்த தப்ப திரும்பவும் நம்ம குடும்பம் செய்யனுமா….? எனக்கும் வேணிக்கும் விருப்பம் இல்லாத இந்த திருமணத்தை செய்து வெச்சி...இன்னொரு புனிதா அத்தை, வேணி உருவாகனுமா…?”
காயத்ரியிடம் தன் காதலை ஒத்துக் கொண்ட பவித்ரன். தவறு தவறு ஒத்துக் கொள்ள வைத்த காயத்ரியை கைய்யோடு தன் வீட்டுக்கு அழைத்து பவித்ரன் “நான் இவளை தான் திருமணம் செய்துக் கொள்வேன். இவளை தான் எனக்கு பிடித்தும் இருக்கு.” என்று சொல்லி விட்டான்.
பவித்ரன் காயத்ரியை மூன்று வருடம் முன் தன் நண்பர்களோடு வண்டலூர் பூங்கா போன போது தான் பார்த்தான். பார்த்தது என்னவோ அரை மணி நேரம் தான்.
ஒவ்வொரு விலங்கின் முன்னும் நின்றுக் கொண்டு, அந்த விலங்குகள் செய்வது போல் இவளும் செய்து காட்டிக் கொண்டு இருந்தாள். அவளை பிடித்தது.
ஆனால் அந்த பிடித்தத்தை அடுத்த கட்டத்திற்க்கு கொண்டு செல்ல அவன் விரும்பவில்லை என்பதை விட… தன் குடும்ப சூழல் இடம் கொடுக்கவில்லை. இடம் கொடுக்காது என்று சொன்னால் சரியாக இருக்குமா…
பிடித்தம் என்பது அவள் இல்லாது தான் இல்லை என்ற காதல் எல்லாம் இல்லை. வேணி அவனுக்கு சிறுவயது முதலே பழக்கம். தொட்டு பேசியதில் இருந்து சிறுவயதில் அடுத்து அடுத்து படுத்து உறங்கி என்று, வேணியை ஒரு பெண் இல்லாது ஒரு நண்பனாய் பவித்ரன் நினைத்தான் என்றால் சரியாக இருக்கும்.
வீட்டில் திருமணம் பேச்சு நடந்த போது கூட வேணியோடு அது போல் ஒரு எண்ணம் பவித்ரனுக்கு தோன்றவில்லை. அவனே நினைப்பான் நான் பார்த்த பெண்களிலேயே வேணி தான் அழகு. ஏன் எனக்கு இவளிடம் அது போல் ஆசை வரவில்லை என்று.
பின் அவனே திருமணம் ஆனால் ஆசை வந்து விடும். அவனுக்கு அவனே இப்படி சொல்லிக் கொள்வான். ஆனால் காயத்ரி பார்த்த அன்று அவள் நினைவில் வந்தால் என்று சொல்ல முடியாது.
மூன்று நாள் கழித்து ஏனோ வண்டலூர் பூங்காவில் பார்த்த பெண்ணின் முகம் அவன் முன் தோன்றி தோன்றி மறைவது போல் ஒரு பிம்பம் அவனுக்கு தோன்றலாயிற்று.
அது தினம் தோறும் இல்லை என்றாலும், அவ்வபோது. அப்படி தான் ஒரு நாள் தன் ஆபிசின் பார்க்கிங் ஏரியாவில் தன் இரு சக்கர வண்டியை நிறுத்தி விட்டு மின்தூக்கியை நோக்கி செல்லும் போது தன் எதிரில் கையில் ஒரு பைலோடு வண்டலூர் பெண் வந்து கொண்டு இருப்பது போல் இருந்தது.
முதல்ல எல்லாம் ஒரு நிழலா தான் தெரிஞ்சா. இப்போ நிஜமா நேரில் வருவது போல் இருக்கு. பவித்ரா இப்படியே போனா சீக்கிரம் மென்டல் ஆஸ்பிட்டல் போக வேண்டியது தான்.
அவனுக்கு அவனே நினைத்துக் கொண்டு இருக்கும் போது தான் யாரோ… தன் எதிரில் நடந்து வந்த கற்பனை பிம்பத்துக்கு… “மிஸ் காயத்ரி இதை அப்பாவிடம் கொடுத்து விடுங்க.”
தன் ஆபிஸ் ப்யூன் கொண்டு வந்து கொடுத்ததை பார்த்து விட்டு இவ நம்ம ஆபிசுக்கா வந்துட்டு போறா… பெயர் காயத்ரி நல்லா தான் இருக்கு.
தன் இடத்துக்கு வந்து அமர்ந்த பவித்ரன், ஆபிஸ் ப்யூனை தேவையில்லாது கூப்பிடுவான்.
பின் எதையோ கேட்க வந்து வேறு ஒரு வேலை கொடுத்து செய் என்பான். மூன்று முறை இதே போல் நடக்க. அந்த ப்யூன்…
“சார் என் கிட்ட நீங்க ஏதாவது கேட்கனுமா…?இல்ல வேறு எந்த வேலையாவது ஆகனுமா…?” என்று கேட்டவன்..
பின் “வேலைன்னா இந்த பைலை எடுத்து கொடு. டீ கொண்டு வான்னு அப்படி பட்ட வேலை இல்ல சார். ஏன்னா நீங்க இது வரை என்னை அது போல் வேலை எல்லாம் ஏய்தவர் இல்ல. சொல்லுங்க சார்.” என்று அவர் வலியுறுத்தி கேட்ட பின்னும்…
பவித்ரன் தயங்கி தயங்கி தான்… “காலையில் பார்க்கிங் ஏரியாவில் ஒரு பென்ணிடன் பைலை கொடுத்திங்கலே...அந்த பெண் யார்…? இங்கு என்ன வேலையா வந்தா…?” என்று கேட்டான்.
காயத்ரி வந்து போனது காலையில். பவித்ரன் தயங்கி தயங்கி கேட்தோ மாலை. அந்த கம்பெனியின் ப்யூனாய் அனைவரின் ஏவலையும் செய்து முடிப்பவன்.
பவித்ரன் பெண் என்றதும். ‘இந்த சார் யாரை கேட்குறாரு.’ என்று யோசிக்கும் போது பவித்ரன் சொன்ன… “நீங்க கூட காய்த்ரின்னு அவங்கல கூப்பிட்டிங்க.” என்றூ சொன்னதும்..
சட்டென்று… “அட நம்ம வக்கீல் அய்யா பொண்ணு.” என்று சொன்னதும் பவித்ரனுக்கு பொங்கும் பாலில் தண்ணீர் தெளித்தது போல் ஆனது.
பவித்ரன் இந்த கம்பெனிக்கு வந்த ஒரு சில மாதத்திலேயே இந்த கம்பெனியின் லாயராய் ராஜசேகரை பார்த்து விட்டான். பார்த்ததுமே யார் என்று அவனுக்கு தெரிந்து விட்டது.
அவருக்கும் தன்னை தெரியும் என்பதை அவ்வளவு உயரத்தில் இருக்கும் அவர், சாதாரண ஒரு எம்பிலாய் ஆனா தன்னிடம் வலிய வந்து பேச முயன்றதிலேயே தெரிந்து விட்டது.
அவர் இங்கு வந்தாலே கூடிய மட்டும் அவன் அவரை விட்டு விலகியே இருப்பான். ஒரு நாள் சந்திராசேகரோடு, அதாவது வேணியின் அப்பாவும், தன் தாய் மாமனுமான சந்திரசேகரோடு கம்பெனிக்கு வந்ததுமே அவனுக்கு விசயம் விளங்கி விட்டது. ராஜசேகர் தன்னை பற்றி அவர் நண்பரிடம் சொல்லி விட்டார் என்று.
சந்திரசேகர் தன்னை பார்த்த கண்ணில் தெரிந்த மின்னலை பார்த்து ஒரு நிமிடம் பவித்ரனே… ‘இந்த மனிதனா தன் அத்தைக்கு துரோகம் இழைத்தது.’ என்று நினைக்கும் அளவுக்கு இருந்தது அவர் தன் மீது செலுத்திய அன்பு பார்வை.
தன்னிடம் பேச வந்த சந்திரசேகரை… “என் அத்தைக்கு துரோகம் செய்த யாரையும் பார்க்கவும் பேசவும் பிடிக்கவில்லை. என்னிடம் இனி பேச முயற்ச்சிக்காதிங்க. அப்படி முயற்ச்சித்தா நான் உங்க வயதையும் பார்க்க மாட்டேன். உங்க பதவியும் பார்க்க மாட்டேன்.
இது வரை பெரியவங்கல மரியாதை இல்லாது பேசினதும் இல்லை. நடத்தியதும் இல்லை. என் வீட்டு வளர்ப்பை கெடுக்கும் நிலைக்கு என்னை தள்ள மாட்டிங்கன்னு நினைக்கிறேன்.” என்று பவித்ரன் எந்த வித பூச்சும் இல்லாது சந்திரசேகரின் முகத்துக்கு நேராக பேசி விட்டான்.
அடுத்து அவர் போகும் போது பேசிய வார்த்தை… “கிருஷ்ணாவை பார்த்துக்க. நான் உனக்கு சொல்ல வேண்டியது இல்லை. நீயே பார்த்துப்ப.” என்று சொன்னதோடு போய் விட்டார்.
அப்போது கூட பவித்ரனுக்கு… “மகளை சொன்னவருக்கு மனைவியின் நினைவு கூட வரவில்லையோ…” என்று தான் நினைக்க தோன்றியது.
அந்த சம்பவதுக்கு பின் பவித்ரன் சந்திரசேகர், ராஜசேகர் இருவரையும் மறந்தே போனான் என்று தான் சொல்ல வேண்டும். அதனால் தான் வீட்டில் இவர்களை பார்த்ததை சொல்லவில்லை.
இப்போது தன் மனதை பாதித்த பெண் ராஜசேகரின் மகள் என்றதும், ஏதோ ரிதம் தப்பியது போல் இருந்தது. பின் அவனுக்கு அவனே சமாதானமும் படுத்திக் கொண்டான்.
அவள் ராஜசேகரின் மகளாய் இல்லாது வேறு யாரின் மகளாய் இருந்தால் மட்டும் அவளை திருமணம் செய்ய முடியுமா…?என்று அவன் மனது நினைத்த நொடி தன் மனது போகும் பாதையை நினைத்து அவனுகே அதிர்ச்சி உண்டாயிற்று.
என்ன இது…? நான் என்ன யோசித்து கொண்டு இருக்கேன். எனக்காக வேணி காத்துக் கொண்டு இருக்கா...தனக்காக வேணி இருக்கா… அவனுக்கு அவனே இதை பல முறை சொல்லிக் கொண்டான்.
இப்போது அதற்க்கு எந்த வித பிரயோசனமும் இல்லாது போயிற்று. வேணியின் மனது வேறு ஒருவன் இடம் பிடித்து விட்டான் என்று தெரிந்ததும், இனி தான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நினைக்கும் போது தான் காயத்ரி நினைவும் வந்தது.தன் விருப்பம் அவனுக்கு தெரியும். கொஞ்ச நாளாய் அவள் தன் பின் சுற்றுவதை சலிப்பு போல் அவன் காட்டிக் கொண்டாலும், அவன் உள்மனம் அதை ரசிக்கவே செய்தது.
இந்த தன் பின் சுற்றல் என்பது நிலையானதா…? இவளை நம்பி இதில் எந்த வகையில் இறங்குவது என்று இந்த ஒரு வாரமாய் நினைத்துக் கொண்டு இருக்கும் போது தான் பவித்ரன் காயத்ரி சந்திப்பு இன்று நடந்து முடிந்தது.
காயத்ரி தன்னை பார்த்தது முதல் அனைத்தும் சொல்ல கேட்டவனின் மனம் மகிழ தான் செய்தது. தன் மனதுக்கு பிடித்தவளை கரம் பிடிப்பதோடு,வேணியின் மீது பழி விழாது செய்ய என்ன செய்ய வேண்டுமோ அதை இதோ செய்து முடித்து விட்டான்.
என்ன இடையில் அந்த கீர்த்தி வந்து ….”என்னை பிடிக்கலையா…?” என்று கேட்டது தான் அவன் விரும்பதாக நிகழ்வாய் நடந்து முடிந்து விட்டது.
